Pomoc Psychologiczno-Pedagogiczna

Spotkanie psychologa szkolnego z dzieckiem.

Wizyta u psychologa może być bardzo stresująca dla dziecka, dlatego warto je do tego odpowiednio przygotować. Najważniejsze aby je uprzedzić, że takie spotkania będą miały miejsce i wyjaśnić powód zgłoszenia. 

Pamiętaj, by nie straszyć dziecka psychologiem. W innym wypadku może tę wizytę postrzegać jako karę, a nie jest to coś, co pomoże mu otwarcie mówić o swoich problemach. Dziecko musi chcieć współpracować z psychologiem, a jeśli będzie się go bało lub będzie postrzegało wizytę w gabinecie jako karę za zachowanie, to się z pewnością nie uda. 

Dlatego najważniejsze, by mówić z dzieckiem o wizycie u psychologa otwarcie i szczerze.

 

Mów o tym jako o szansie na przezwyciężenie swoich problemów. Powiedz dziecku, że potrzebuje wsparcia, że to całkowicie normalne i w porządku – czasami ludzie po prostu potrzebują wsparcia specjalisty i nie ma w tym nic złego ani dziwnego.

Komunikaty dostosuj do wieku dziecka i poziomu jego rozwoju psychicznego oraz emocjonalnego. Jeśli czegoś nie wiesz, nie zmyślaj, powiedz, że się tego dowiesz i zdobądź brakującą wiedzę. Powiedz dziecku, że spotka się z osobą, która będzie chciała z nim porozmawiać o jego problemach, będzie chciała poznać je bliżej i będzie chętna do pomocy. Dodaj, że jeśli nie będzie czuło się z czymś komfortowo, wcale nie musi odpowiadać na wszystkie pytania psychologa. W końcu najważniejsze, by to ono czuło się dobrze i bezpiecznie.

 

„Co rówieśnicy powiedzą, jak się dowiedzą? Będą się śmiać i wytykać palcami!” U małych dzieci taka obawa pojawia się rzadko, ale u starszych to często pierwszy, poważny mur do skruszenia przed wizytą. Przede wszystkim ważna będzie w takim przypadku psychoedukacja. Dobry argument to ten, że różnicy pomiędzy zdrowiem fizycznym, a psychicznym nie ma. A wizyty u lekarza przecież się nie wstydzimy. Jeśli obawa przed wścibskimi spojrzeniami to jedyny problem, można poszukać gabinetu poza szkołą lub dostosować godziny spotkań tak, aby odbywały się przed, po lub w przerwach pomiędzy lekcjami. Alternatywnym rozwiązaniem jest konsultacja online.

 

Można też od razu uspokoić dziecko: psychologa i psychoterapeutę, tak jak lekarza, obowiązuje tajemnica zawodowa. Nic, co dziecko powie w gabinecie, nie wyjdzie poza jego ściany – nawet to, że taka wizyta miała miejsce. Co więcej: nawet rodzic nie będzie wiedzieć, o czym dziecko rozmawiało z psychologiem. Dopóki w grę nie wchodzi zagrożenie zdrowia lub życia, psycholog zachowa tajemnicę również przez opiekunami.

 

W trudniejszej sytuacji są rodzice, których dzieci takiej pomocy nie chcą. Siłą i przymusem nic nie wskóramy. W takim przypadku zastosować więc można taktykę mającą przekonać młodego człowieka, że warto spróbować. Potrzebny jest do tego choćby cień chęci współpracy z psychologiem.

 

Wykorzystaj ten sposób:

  • Jeśli dziecko alergicznie reaguje na słowo „psycholog”, nie używaj go. Zastąp je słowem „pomoc”, ale nie okłamuj, jeśli zapyta.
  • Nie zmuszaj i nie nakazuj. Przedstaw wizytę jako szansę i okazję do wykorzystania – coś, czego warto spróbować.
  • Wytłumacz opisane wyżej zasady anonimowości i dyskrecji. Wybierzcie wspólnie gabinet, jeśli jest taka potrzeba to nawet w innej miejscowości.
  • Obiecaj, że nie będziesz dopytywać terapeuty o jego rozmowy z dzieckiem.
  • Zadeklaruj, że jeśli pojawi się taka potrzeba i sugestia, też zapiszesz się na terapię.

Jako argument może zadziałać też przykład z popularnych, amerykańskich filmów albo seriali. Tam każdy ma psychologa. Nikogo to nie dziwi, a nawet bywa modne. Może idol dziecka ze świata popkultury albo sportu wspominał w którymś z wywiadów, że ze wsparcia psychologicznego korzysta i mu to pomaga? Warto poszukać i wykorzystać również taką informację. A jeśli w rodzinie albo w gronie znajomych dziecka jest osoba, którą ono lubi i szanuje, a która już przetarła szlak do gabinetu, warto z nią wspólnie porozmawiać. Żeby rozwiać wątpliwości i dowiedzieć się, czego się spodziewać. Zapytać, jak to wygląda, w czym pomaga i na co zwrócić uwagę.

 

W ramach wykonywania swoich obowiązków psycholog szkolny może rozmawiać z uczniem, a rodzic nie musi wyrażać dodatkowej zgody. Nie ma też obowiązku informowania rodziców o rozmowie z dzieckiem. 

 

Spotkanie psychologa szkolnego z rodzicami. Kiedy zgłosić się po pomoc? Jak przygotować się do rozmowy?

Spotkanie z psychologiem bywa stresujące, szczególnie jeśli sprawa dotyczy naszych dzieci. Jest to zupełnie naturalne, bo przecież każdy z nas boi się tego, co nieznane. Niezależnie czy sami dostrzegamy problem jako rodzice, czy też sugestia pochodzi od innych np. rodziny, opiekunów czy nauczycieli, warto zasięgnąć wsparcia specjalisty.

 

 

Kiedy zdecydować się na wizytę u psychologa dziecięcego? Krótko mówiąc, zawsze wtedy, gdy zachowanie Twojego dziecka wzbudza niepokój, a więc np.:

  • gdy zachowanie dziecka uległo zmianie w ostatnim czasie – stało się bardziej nerwowe, łatwiej wpada w złość, jest bardziej lękowe, wycofane,
  • gdy doświadczyło ono w ostatnim czasie sytuacji trudnych lub gdy za chwilę może takich doświadczyć – choroba, śmierć bliskiej osoby, rozwód, ale także przeprowadzka, czy zmiana szkoły,
  • gdy wychowawcy dziecka lub nauczyciele zgłaszają niepokojące trudności w jego zachowaniu,
  • gdy zauważasz, że dziecko zachowuje się inaczej niż jego rówieśnicy lub znacząco inaczej niż jego starsze rodzeństwo, gdy było w jego wieku,
  • kiedy zadajesz sobie pytanie, czy zachowanie dziecka jest zgodne z fazą rozwoju, naturalne w tym wieku lub czy postrzegasz je jako dziwaczne, nietypowe,
  • gdy masz poczucie, że sobie nie radzisz, nie posiadasz wpływu na zachowanie swojego dziecka.

Od jakiego wieku warto się zgłaszać po pomoc?

Nie ma tutaj limitów. Wszystko, co niepokoi opiekuna, odbiega od typowych zachowań dzieci w podobnym wieku, warto skonsultować. Nie oznacza, to oczywiście, że od razu będzie to objaw jakiegoś zaburzenia, część dzieci rozwija się nietypowo, czy zdecydowanie szybciej niż ich rówieśnicy. Taka konsultacja pozwoli lepiej zrozumieć dziecko, jego potrzeby oraz da możliwość lepszego wspierania jego rozwoju.

Jak przebiega pierwsze spotkanie?

Na pierwsze spotkanie u psychologa zapraszamy tylko rodziców lub opiekunów - bez dziecka. Podczas pierwszego kontaktu psycholog stwarza możliwość i przestrzeń do swobodnej rozmowy na temat dziecka, jego trudności, ale także mocnych stron, zainteresowań i relacji z rówieśnikami. Zapyta również o to, dlaczego akurat teraz zdecydowaliście się przyjść oraz jakie są Wasze oczekiwania od terapeuty. Na spotkanie warto przygotować posiadaną dokumentację dziecka: książeczkę zdrowia, notatki od nauczycieli, opinie specjalistyczne.

Spotkanie z psychologiem ma formę wywiadu. Wszystko po to, by psycholog zebrał jak najwięcej potrzebnych informacji. Będą one decydujące w dalszej diagnostyce dziecka lub formie udzielanej pomocy.

Mamo, tato,
chrońcie mój wizerunek!

Badania mówią, że 40 proc. polskich rodziców dzieli się w Internecie zdjęciami swoich dzieci. W skali Europy liczba ta sięga 75 proc. 

Raport przygotowany przez London School of Economics w 2018 r. mówi o tym, że europejscy rodzice, szczególnie ci, którzy wychowują młodsze dzieci, wrzucają materiały o nich do Sieci średnio co tydzień. 

Jak wygląda cyfrowy ślad Twojej pociechy?

81 proc. dzieci poniżej drugiego roku życia z krajów Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych, Australii, Nowej Zelandii i Japonii ma cyfrowy ślad w postaci zdjęć opublikowanych w Internecie przez rodziców. Dziecko zwykle „pojawia się” w Sieci w wieku 6 miesięcy. Aż 5 proc. dzieci już w tym wieku ma przez rodziców założony… profil w mediach społecznościowych.

Na pozór nie wydaje się to specjalnie zaskakujące. Narodziny dziecka to wyjątkowy moment w życiu każdej rodziny. Świeżo upieczeni rodzice są dumni. Później tak samo dumni są z pierwszego uśmiechu, pierwszego kroczku, pierwszej zjedzonej marchewki, świadectwa z czerwonym paskiem. Ich radość bywa tak wielka, że chcą dzielić ją z całym światem. A gdzie łatwiej to zrobić niż poprzez media społecznościowe?

Zjawisko upowszechniania wizerunku dzieci poprzez zdjęcia czy filmiki uzyskało nawet własną nazwę. To sharenting, którego nazwa pochodzi z połączenia dwóch angielskich słów: share – dzielić, udostępniać – i parenting , czyli rodzicielstwo.
Jak wynika z przytoczonego na początku raportu, zaledwie ¼ rodziców zapytała o zgodę na udostępnienie wizerunku samych zainteresowanych. Tymczasem młodzi ludzie wcale nie są zachwyceni swoją obecnością w Internecie. Oto kilka wypowiedzi nastolatków, z którymi rozmawiałam na ten temat.

• Moja mama uważa za bardzo zabawne wrzucanie zdjęć, na których jestem mały. Nie rozumie, że ja się tego po prostu wstydzę (chłopak, 15 lat).

• Nie lubię, jak rodzice wrzucają moje zdjęcia. Wśród moich znajomych to obciach. Jak jestem na wakacjach, to specjalnie ustawiam się tyłem albo bokiem, bo nie chcę takich sztucznych fotek na tle muzeum (chłopak, 14 lat).

• Szanuję swoją prywatność. Nie mam konta w mediach społecznościowych i nie podoba mi się, że moi rodzice umieszczają tam moje zdjęcia, nawet jak nie są kompromitujące. Myślę, że to nie fair. Z jednej strony w szkole uczą nas, że mamy prawo chronić swój wizerunek, a z drugiej rodzice zachowują się tak, jakbyśmy byli ich własnością, dysponując nim bez naszej zgody (dziewczyna, 16 lat).

Jak widać, niewinny wydawać by się mogło gest wrzucenia do Sieci zdjęcia może mieć liczne konsekwencje emocjonalne dla osoby, która jest na nim uwieczniona. A to nie wszystko.

W momencie umieszczenia zdjęcia w Internecie tracisz nad nim kontrolę i nie wiesz, w jakim celu ktoś może je wykorzystać. Pół biedy, jeśli Twoje dziecko zostanie np. bez swojej wiedzy statystą w agencji stockowej (sprzedającej zdjęcia stanowiące ilustracje do artykułów itd.). Gorzej, jeśli w posiadanie jego wizerunku wejdzie przestępca i np. umieści je na stronach pornograficznych.

Uwaga! Nigdy nie umieszczaj w Internecie zdjęć, na których Twoje dziecko jest nagie lub półnagie (np. z plaży). Mogą zostać wykorzystane do przestępczych celów. To przestępstwo ma nawet swoją nazwę. To „cyfrowy kidnapping”. Polega on na tym, że przestępcy tworzą fikcyjny profil dziecka uzupełniony o fikcyjną historię – ale uzupełniony znalezionym w Sieci i lekkomyślnie udostępnionym przez rodziców zdjęciem. Profil ten służy do kreowania sztucznego ruchu w Sieci np. przez budowanie siatki komentarzy, zwykle o przestępczym charakterze.

Upubliczniając wizerunek Twojego dziecka, odbierasz mu szansę na zbudowanie własnej historii w dorosłym życiu. Każdy z nas przeżył chwile, którymi niekoniecznie chciałby dzielić się z całym światem. Każdy wybiera, co pokazuje, a co nie. Chyba że ktoś zdecydował wcześniej za nas. A taką osobą jesteś właśnie Ty. Twoje dziecko, kończąc osiemnaście lat, będzie już miało cyfrowy zapis. Świat będzie wiedział, że uczyło się jazdy konnej (choć być może w dorosłym życiu zarzuciło ten sport i chciałoby o tym incydencie zapomnieć) i jak wyglądała jego pierwsza szkolna miłość. Czy aby na pewno wszyscy muszą to wszystko wiedzieć?

Udostępniasz za darmo dane marketingowe firmom, które inaczej musiałyby za nie sporo zapłacić. Pokazujesz, jakie ubrania lubi Twoje dziecko, gdzie chętnie spędza czas, co je. Po co ułatwiać specom od marketingu i algorytmów pracę i podawać im wizerunek Twojego dziecka na tacy? Czy to znaczy, że rozsądny rodzic nigdy nie publikuje zdjęć swojego dziecka? Trzeba w tej kwestii zachować zdrowy rozsądek.. Na szczęście o tej kwestii każdy z nas może decydować samodzielnie.
Mnie też zdarza się „wrzucać” zdjęcia moich dzieci (ale zawsze pytam je o zgodę!) Warto tylko przed umieszczeniem jakichkolwiek materiałów wizualnych w Sieci odpowiedzieć sobie na ważne pytania:

– Po co to robisz? Jakie masz intencje? Np. tak pękasz z dumy z powodu osiągnięć Twojego dziecka, że musisz się nimi podzielić z całym światem lub chcesz rozbawić swoje koleżanki, wrzucając coś, co wydaje Ci się śmieszne. Tymczasem tak naprawdę stawiasz własne dziecko w niekomfortowej sytuacji i narażasz je na kpiny.

– Czy ustawiłeś(-aś) ustawienia prywatności zdjęcia w taki sposób, że masz kontrolę nad tym, kto to zdjęcie obejrzy i czy zrobiłeś(-aś) co w Twojej mocy, żeby uniemożliwić rozsyłanie tego wizerunku po Sieci?

– Czy nie miałbyś nic przeciwko temu, żeby podobne zdjęcie Ciebie znalazło się w Internecie?

– Czy ani Ty, ani Twoje dziecko nie macie nic przeciwko temu, żeby zamieszczany właśnie materiał został w Sieci na zawsze i czy nie wpłynie on negatywnie na przyszłe życie Twojego dziecka albo innych osób?

Jeśli odpowiedziałeś uczciwie na wszystkie te pytania i nadal chcesz dzielić się wizerunkiem swojej pociechy, przyszedł najważniejszy moment – wyraźne zapytanie dziecka zgodę. A także na znalezienie zgody w samym sobie na rezygnację z umieszczenia tego zdjęcia w Internecie, jeśli odpowiedź Twojego dziecka zabrzmiała: Nie, mamo/tato, nie życzę sobie tego. Nie publikuj mojego zdjęcia.

Żaden „like” czy komentarz nie jest wart tego, żeby nadużyć zaufania własnego dziecka. 

Już wiesz, co masz w tej sytuacji robić.

Źródło:
• „Sharenting i wizerunek dziecka w Sieci”, A. Borkowska, M. Witkowska; część kampanii realizowanej w ramach projektu „Kampanie edukacyjno-informacyjne na rzecz upowszechniania korzyści z wykorzystywania technologii cyfrowych” realizowanego przez Ministerstwo Cyfryzacji we współpracy z Państwowym Instytutem Badawczym NASK.
• Livingstone S., Blum-Ross A., Zhang D., (2018), What do parents think, and do, about their children’s online privacy? Parenting for a Digital Future: Survey Report 3, London School of Economics
• Librus.pl

Kadra psychologiczno – pedagogiczna

11 października, 2024

Kadra z zakresu pomocy psychologiczno- pedagogicznej: Artman Ineza– terapeuta pedagogiczny, zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno- społeczne w kl. 0-3,Bejuk Monika– nauczyciel specjalny i współorganizujący, trener umiejętności społecznych,Bińkowska Marzena– logopeda,Boguszewska Dorota– pedagog szkolny,nauczyciel prowadzący Zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno- społeczne oraz Zajęcia rozwijające umiejętność uczenia się;Gąsiorowska Anna– nauczyciel specjalny i współorganizujący,Malanowska Marta– pedagog

Czytaj więcej »
Obraz certyfikat zs

Ogólnopolski Projekt Edukacyjno-Społecznym „Każdy inny – wszyscy równi”

11 października, 2024

W roku szkolnym 2022/2023 Zespół Szkół w Lipianach uczestniczył w Ogólnopolskim Projekcie Edukacyjno-Społecznym „Każdy inny- wszyscy równi”. Cele projektu: • uwrażliwienie na obecność i potrzeby osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi;  • rozwijanie empatii wobec osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi;  • kształtowanie tolerancji wobec osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi;  • likwidowanie

Czytaj więcej »
Ta szkoła plakat II edycja Każdy inny 1

„Każdy inny – wszyscy równi”

11 października, 2024

W roku szkolnym 2023/2024 Zespół Szkół w Lipianach bierze udział w II Edycji Ogólnopolskiego Projektu Edukacyjno – Społecznego „Każdy inny – wszyscy równi”. Głównymi celami projektu jest rozwijanie empatii, kształtowanie tolerancji, uwrażliwienie uczniów na obecność i potrzeby osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Koordynator projektu: Monika Bejuk

Czytaj więcej »

Znaczenie codziennej rozmowy z dzieckiem o szkole

7 października, 2024

Rozmowa o szkole to przede wszystkim czas i dzielenie się przeżyciami, nie tylko informacje o stopniach, trudnościach, kłopotach w relacjach z rówieśnikami czy menu w szkolnej stołówce. Takie tematy też mogą się w tych rozmowach pojawić – nawet powinny – ale ważne jest to, co dziecko przeżyło podczas godzin spędzonych

Czytaj więcej »

Dostępność WCAG